പകവീട്ടല്‍

എന്റെ മുത്തശ്ശന് 8 മക്കള്‍ , 15 കൊച്ചുമക്കള്‍ . അതില്‍ എന്റെ സമപ്രയത്തില്‍ ഉള്ളത് ഒരേ ഒരാള്‍ മാത്രം, "രാജി" , എന്നെക്കാളും 2 മാസം മൂപ്പ് കൂടുതല്‍, എന്റെ സ്കൂള്‍ വിദ്യാഭ്യസ കാലത്തെ ഏറ്റവും വല്ല്യ പാര . ഞാന്‍ സ്കൂളില്‍ എന്തു നല്ല കാര്യം ചെയ്താലും (തോന്ന്യാസം എന്ന് അദ്ധ്യാപകര്‍ പറയും, എന്താണെന്നു അറിയില്ല.), അവള്‍ എന്റെ അമ്മയോട് വള്ളിയും പുള്ളിയും തെറ്റാതെ പറഞ്ഞു കൊടുക്കും, അന്ന് എനിക്ക് വീട്ടില്‍ ഗംഭീര സ്വീകരണം ആയിരിക്കും കിട്ടുക. എല്‍.കെ.ജി മുതല്‍ പത്താം ക്ലാസ്സ് വരെ എന്നെ വിടാതെ പിന്തുടര്‍ന്ന പാര ആയിരുന്നു രാജി. ഇവള്‍ പുസ്തകം താഴെ വെക്കാതെ പഠിത്തം തന്നെ, ഞാന്‍ പുസ്തകം കയ്യ് കൊണ്ടു എടുക്കുനതു പൂജക്ക്‌ വെക്കാന്‍ മാത്രം. ഇവളുടെ പഠിത്തം കാരണം എന്റെ സ്വസ്ഥത നഷ്ടപെട്ടു, "

കണ്ടു പടിയെട, കണ്ടു പടിയെട" എന്നുള്ള അമ്മയുടെ സ്ഥിരം പല്ലവി.

കണക്കു എന്ന ബാലികേറാമല എന്നും എന്റെ തലവേദന ആയിരുന്നു. ഹോംവര്‍ക്ക് പരമാവധി ഞാന്‍ തന്നെ സ്വയം "ആരുടെയെങ്കിലും കോപ്പി അടിച്ച് എഴുതും". ഒരു ദിവസം ഹോംവര്‍ക്ക് ചെയ്യാത്തവരെ എല്ലാം സര്‍ വരി വരി ആയി നിര്‍ത്തിയ ടൈമില്‍ എനിക്ക് അസ്ഥാനത്ത് ഒരു തമാശ പൊട്ടി. അത് ഞാന്‍ എന്റെ അടുത്തിരുന്ന നവീനുമായി പങ്കു വെച്ചു, "ഇതു ഒരു മാതിരി ഓണത്തിന്റെ ടൈമില്‍ റേഷന്‍ കടയില്‍ അരിയും, മണ്ണണ്ണയും വാങ്ങാന്‍ നില്കുനത് പോലെ ഉണ്ടെല്ലോട...", അവന്‍ എന്റെ പുളിച്ച തമാശ കേട്ടതും, ഓക്കാനം വരുന്ന രീതിയില്‍ വായ് പൊത്തി പിടിച്ചു ഒരു ചിരി. ഒരു പത്തു സെക്കന്റ് കഴിഞ്ഞതും ഫ്രണ്ട്സ് സിനിമയില്‍ ശ്രീനിവാസന്‍ ചിരിക്കുന്നത് പോലെ ഒരുത്തന്‍ നിര്‍ത്താതെ ചിരിക്കുന്നു. അത് കേട്ടു ഞാന്‍ ആളിനെ കാണാന്‍ വേണ്ടി തല നീട്ടി ഒന്നു നോക്കി, ബഞ്ചിന്റെ വലത്തേ അറ്റത്ത്‌ ഇരിക്കുന്ന രാജീവ്. "ഇവന് എന്താ ചിരിയുടെ ഞരമ്പ് പൊട്ടിയോ" ഞാന്‍ ആലോചിച്ചു. "Rajeev, why are you laughing?", സാറിന്റെ ചോദ്യം കേട്ടതും അവന്‍ പെട്ടന്ന് ചിരി നിര്‍ത്തി, "എന്തിനാടോ താന്‍ ചിരിച്ചേ", സാര്‍ വീണ്ടും ചോദിച്ചു. "സാര്‍ അത്, അത് ഈ അനീഷ്‌ പറയുവാ സാറിനെ കണ്ടിട് ഇപ്പൊ റേഷന്‍ കടകാരനെ പോലെ ഉണ്ടെന്ന്", ഇതു കേട്ടതും ഞാന്‍ ഞെട്ടി. "ഈശ്വരാ, ഇങ്ങനെ അല്ലെല്ലോ ഞാന്‍ പറഞ്ഞതു, പെട്ടു.....ഞാന്‍ ഉറപ്പിച്ചു". "അനീഷ്‌, സ്റ്റാന്റ് അപ്", സാര്‍ ആക്രോശിച്ചു. എന്റെ നാക്കിനെ പ്രാകി കൊണ്ടും, രാജീവിനെ ഒന്നു രൂക്ഷമായി നോക്കി കൊണ്ടും ഞാന്‍ പതിയെ എഴുന്നേറ്റു.

"താന്‍ ഇവിടെ പഠിക്കാനാണോ വരുന്നേ, അതോ അദ്ധ്യാപകരെ കളിയാക്കാനോ", നീട്ടടോ കയ്യ്, കിട്ടി എനിക്ക് നല്ല നാലു പെട. രാജീവിനെ ഒന്നു കൂടി രൂക്ഷമായി നോക്കി കൊണ്ടു ഞാന്‍ മനസ്സില്‍ പറഞ്ഞു "ചെവിക്കു നുള്ളിക്കോടാ.... count down and count down.." "രാജി, വീട്ടില്‍ ചെന്നു ഇവന്റെ അച്ഛനോട് പറയണം, ഇവന്‍ ക്ളാസ്സില്‍ ഇരുന്നു അദ്ധ്യാപകരെ കമന്റ് പറയുവാണെന്നു". അത് കൂടി കേട്ടപ്പോ എന്റെ പകുതി ജീവന്‍ പോയി. "സ്കൂളിലും രക്ഷയില്ല, വീട്ടിലും രക്ഷയില്ല", ഞാന്‍ മനസ്സില്‍ ആലോചിച്ചു.

എനിക്ക് ഇട്ടു പണി തന്ന രാജീവിനുള്ള മറുപണി മനസ്സില്‍ കുറിച്ചിട്ടു ഞാന്‍. അങ്ങനെ കുറച്ചു ദിവസങ്ങള്‍ക്കു ശേഷം എനിക്ക് രാജീവിന്റെ അടുത്ത് ഇരിക്കാന്‍ ഒരു അവസരം കിട്ടി. ക്ളാസ്സില്‍ ഹിസ്റ്ററി സാര്‍ , ഗാന്ധിജി നടത്തിയ്യ ദണ്ഡി യാത്രയെ കുറിച്ചുള്ള വിവരണ്ണം നടക്കുമ്പോള്‍ ഇ തെണ്ടിക്ക് എന്തു പണി കൊടുക്കും എന്ന ചിന്തയില്‍ ആയിരുന്നു ഞാന്‍.

"ഉത്തരം പറയു", എന്ന് കേട്ടു ഞാന്‍ ഞെട്ടി, നോക്കിയപ്പോള്‍ സാര്‍ എന്റെ നേരെ നോക്കുന്നു. "അയ്യോ പെട്ടു", ഞാന്‍ പതിയെ എഴുന്നേല്‍ക്കാന്‍ ഭാവിച്ചു. "അനീഷ്‌ അല്ല, രാജീവ് പറയു" സാര്‍ പറഞ്ഞു. "ഹൊ, ശ്വാസം നേരെ വീണു". അപ്പോഴാണ് രാജീവ് ഡെസ്കില്‍ അലസമായി ഇട്ടിരിക്കുന്ന "കോമ്പസ് "എന്റെ കണ്ണില്‍ പെട്ടത്, ഞാന്‍ എഴുന്നേറ്റു നില്‍ക്കുന്ന അവനെ ഒന്നു നോക്കി, എന്നിട്ട് കോമ്പസിനെയും. "പണി കൊടുക്കാന്‍ നേരമായി", എന്റെ മനസ്സു മന്ത്രിച്ചു. ഞാന്‍ പതിയെ കോമ്പസ് കയ്യില്‍ എടുത്തു മുന മുകളില്‍ വരത്തക്കവണ്ണം ലംബമായി അവന്റെ ആസനത്തിനു കീഴില്‍ വെച്ചു, കാത്തിരുന്നു.......അവന്‍ ഇരിക്കുന്നതും നോക്കി.....

"OK, sit down Rajeev" എന്ന സാറിന്റെ ശബ്ദവും, അവന്റെ "അമ്മേ" എന്ന നിലവിളയും ഏകദേശം ഒരുമിച്ചായിരുന്നു...

പിന്നെ അവിടെ നടന്നത് ഊഹിക്കാമെല്ലോ....